سوباتان ییلاقی است که تا 50 سال پیش راه ماشین رو نداشت و به همین دلیل ساخت و سازها کاملا سنتی و بومی بود . در این ییلاق زیبا عموما از مصالح محلی موجود استفاده می کردند لذا همه خانه ها یا از چوب و تخته و یا از کاهگل و یا سنگ کوهی و لاشه ساخته شده بودند.
حتی سقف خانه ها نیز با ورقهای 30 در 80 چوبی که از درخت بلوط ساخته می شد و به آن چلّک یا تاختا یا در زبان تالشی لت می گفتند پوشیده می شد.
این خانه ها در مقابل سرما و گرما و زلزله بسیار مقام بودند و همخوانی خوبی با طبیعت بکر سوباتان داشتند.
با احداث راه ماشین رو و ورود مصالح ساختمانی مدرن این موضوع تغییر کرد و شکل خانه های سوباتان بکلی تغییر یافت.
خدا را شاکرم که چند سالی است که افراد خوش ذوقی به معماری سنتی سوباتان روی آورده و در ساخت و سازهای خود از الگوهای بومی استفاده می کنند.
خانه های نوساز سنتی چون نگینی در تابلوی زیبای سوباتان می درخشند.
