در گذشته های نه چندان دور اسب تنها وسیله ایاب و ذهاب و حمل بار در لیسار و تالش بزرگ محسوب می شد . استفاده از این حیوان نجیب بقدری ضرورت داشت که کمتر خانواده ای را پیدا میکردی که حداقل یک راس اسب نداشته باشد . حمل هیزم از جنگل ، حمل گندم و برنج از مزرعه ، خرمن کوبی گندم و برنج ، کوچ دادن خانواده از جلگه به ییلاقات و بالعکس ، مسافرتهای دور و نزدیک ، حمل هیزم عروسیها و حتی بردن عروس به خانه داماد عموماٌ بوسیله اسب انجام می شد .
در کنار این موضوع مشاغل عدیده مرتبط با اسب هم از قبیل شغل پالان دوزی ، ساخت زین و دهنه و افسار و شلاق (قمچی) ، ساخت نعل و میخ و نعل کوبی و ….در تالش رواج داشت.
با ماشینی شدن زندگی تالشان همه این موارد به حدی از بین رفت که نسل حاضر اطلاعات بسیار کمی در این موارد دارند .
خدا را شاکرم که اخیراً تعدادی از جوانان علاقمند در کنار پیش کسوتانی آگاه ، اسب و اسب سواری را انتخاب نموده و سعی در احیاء فرهنگ آبا و اجدادی خود را دارند.
تشکیل گروه اسب سواری در لیسار بارقه امید را در دل دوستداران این موضوع روشن کرده است .
این گروه با اطلاع قبلی جمعه ها سوار بر اسبهای خود دل به طبیعت و جنگل می زنند.
مشکل اساسی علاقمندان به اسب ، نگهداری از آن می باشد که امیدوارم در آینده نزدیک شاهد تاسیس پانسیون اسب ( محل نگهداری اسب با دریافت هزینه ماهانه) در لیسار باشیم .
این امر در شهرهای بزرگ عملی شده و حتی در باشگاه قرق هشتپر نیز نگهداری اسب انجام می گردد .
حمل هیزم عروسی( توی اودونی) توسط عشایر چم چمی سوباتان – تابستان 92
کاربردهای اسب .
