رسوخ مظاهر توسعه صنعتی به روستاها خصوصا تحت تاثیر گذاشتن زندگی عشایر و چوپانان مناطق مختلف ، نمادها و مظاهر اقوام سنتی را شدیدا تحت تاثیر خود قرار داده و آنها را روز بروز از آداب و رسوم و سنن خود دورتر می کند.
شاید اکنون در میان بعضی از خانواده های عشایر بومی تالش پوشیدن لباس پشمی توسط مردان ، پوشیدن تومان کوینک توسط زنان ، سوار شدن بر اسب ، دست گرفتن چوب دستی در بازار و مجالس ، استفاده از سیاه چادر در پوشش پوری ها ، پخت و پز در اجاق های هیزمی ، اجرای بازیها و ورزشهای سنتی در مجالس و عروسیها و …… نوعی عقب ماندگی اجتماعی تلقی می گردد.
چه بسیار مشاغل و حرفه هایی که با منسوخ شدن فرهنگ بومی از بین رفته و هر روز بر آمار بیکاران و یا شاغلان در مشاغل کاذب می افزاید . امروزه مشاغلی همچون نخ ریسی ، شال بافی و شال دوزی ، تومان کوینک دوزی ، پالان دوزی ، رنگرزی ، جاجیم بافی ، مسگری ، نعل سازی و نعل کشی و …. به باد فراموشی سپرده شده اند .
در این میان فعالان صنعت توریست در چنین مناطقی وظیفه دارند در حد توان در این راستا تلاش نمایند .
لذا بر سازمانهای دولتی متولی عشایر کشور و آگاهان اجتماعی و فرهنگی فرض و واجب است به انحاء مختلف در ترویج و حفظ این خورده فرهنگها از انجام هر گونه تلاش دریغ ننمایند.
گرچه پوشیدن لباس سنتی تبعات منفی هم همراه دارد اما ….
اسب سواری ارزشی که هر روز کم رنگتر می شود .
حضور در مجالس و ائینهای سنتی راه دیگری از این تلاش ارزشمند…
پوشاندن لباسهای سنتی به کودکان و نوجوانان نیز یکی دیگر از راههای حل این مشکل است .
