هر زمینی یک بهار و یک زمستان دارد ولی سوباتان سرزمینی است که دو بهار دارد ، اولی در اردیبهشت و خرداد و دومی در اواخر شهریور هر سال . سوباتان پس از تحمل گرمای مرداد و از دست دادن طراوت و سرسبزی خود ، پس از بارش بارانهای حیات بخش شهریور دوباره زنده شده و سرسبزی و نشاط خود را بدست می آورد
چمنزارهایش آنچنان سبز و خرم می شود که گویی بهار دیگری فرا رسیده است . گله های گوسفند دوباره همچون بهار فرصت آرمیدن در میان سبزه زاران را می یابند.
اما در بهار دوباره سوباتان دیگر خبری از شقایقهای سرخ نیست . البته بجای آنها نرگسهای بنفش در بعضی نقاط دلربایی می کنند .
این گلهای پاییزی گرچه به زیبایی شقایقهای بهاری نیستند ولی خالی از لطف نیز نخواهند بود .
پدیده مه در این ایام بر زیبائی ییلاق سوباتان می افزاید .
