امروزه نام مسیر پیاده روی ” از نئور تا سوباتان “ برای هر گردشگر و طبیعت گردی آشناست .
نئور یک واژه اوستایی به معنی «دریاچه کوچک» است .
شما وقتی از اردبیل بطرف خلخال حرکت می کنید در 35 کیلومتری این جاده به روستایی بنام ” بودالالو” می رسید . از وسط این روستا یک سه راهی بطرف شرق جدا شده که فاصله آن تا ساحل دریاچه نئور 13 کیلومتر است این جاده آسفالته بوده ولی در بخشهایی سربالایی تندی دارد . البته در 8 کیلومتری این سه راهی شما از روستایی بنام عباس آباد خواهید گذشت .
شما با رسیدن به قله آخرین کوه مشرف بر دریاچه ، نمای کاملی از دریاچه را پیش رو خواهید داشت که فرصت خوبی برای عکسبرداری است .
بهترین زمان برای مسافرت از این مسیر به سوباتان از نیمه دوم اردیبهشت تا نیمه تیرماه است . زیرا در این دو ماه از سال به تناسب موقعیت آب و هوایی ، زمان شکوفایی انواع گلها و خصوصاً شقایق سرخ منطقه است .
گردشگران معمولاً طوری برنامه ریزی می کنند که غروب به ساحل دریاچه برسند . البته تا ساحل می شود با اتوبوس و مینی بوس هم آمد . چادر زدن در محلهای تعیین شده و گذراندن یک شب در آنجا یکی از بیادماندنی ترین بخشهای این سفر خواهد بود .
گردشگران صبح زود روز بعد آماده حرکت می شوند تا مسیر 19 کیلومتری از ” نئور تا سوباتان “ را که معمولاً مسیر همواری است و سربالایی و سراشیبی کمتری دارد پشت سر گذاشته و بموقع به سوباتان برسند . این مسیر 19 کیلومتری خاکی ولی ماشین رو است و معمولاً گروهها بارهای سنگین خود را با ماشینهای نیسان به سوباتان می فرستند تا با کوله ای سبک بتوانند از جاذبه های مسیر بهره بیشتری ببرند .
حدود 7 کیلومتر از این مسیر محل اقامت عشایر و دامداران آذربایجانی است. تماشای ” اُبا” (چادر) این دامداران زحمتکش در گوشه گوشه این ییلاقات زیبا نیز یکی دیگر از جاذبه های این مسیر پیاده روی است .
چادرها “اُبا” ی این دامداران با سیاه چادر دامداران تالش بسیار متفاوت است . چادر این عشایر تلاشگر گرد و گنبدی بوده و با تکه های بهم دوخته نمد خاصی سر پوش شده است و در روزهایی که هوا بارانی نیست قسمتی از سرپوش را تا می کنند تا در داخل چادر از نور طبیعی استفاده کنند.
داخل چادر نیز از معماری خاصی برخوردار است . کمانهای چوبی در نوک گنبد به یک حلقه بزرگ چوبی متصل شده اند و از آنجا نیز
بوسیله تنابهایی بعنوان ستون اصلی و نگهدارنده چادر در مقابل باد و طوفان در مرکز دایره داخلی چادر به میله محکمی که در زمین قرار گرفته متصل هستند .
چیدمان وسایل و لوازم داخلی بگونه ای است که از یک قسمت چادر بعنوان اتاق نشیمن و از گوشه ای نیز بعنوان آشپزخانه استفاده می شود . از چیدن لحاف و تشکهای پشمی در گوشه دیگر چادر معلوم است که در پایان شب همین چادر اتاق خواب عشایر نیز هست .
با گذر از محل اقامت عشایر آذربایجانی به مرتفع ترین نقطه این مسیر که 3000 متر از سطح دریا ارتفاع دارد می رسیم . این گذرگاه و تنگه حد و مرز استانهای گیلان و اردبیل است . هوای این منطقه بقدری خنک است که می توان دو صحنه متضاد یعنی برف و گل را در کنار هم دید که شاید یکی از شگفتیهای خالق طبیعت در این مسیر پیاده روی است .
با ورود به منطقه تالش وضعیت آب و هوا تغییر کرده هر قدم که بطرف شرق بر می داریم دمای هوا بالاتر است و بهمین دلیل و وجود رطوبت ناشی از بخار آب دریای خزر ، سبزینگی منطقه تالش بیشتر از منطقه آذربایجان است .
اولین روستایی که در منطقه تالش در مسیر ما قرار می گیرد روستای عشایری ” درازا چول ” است البته در این روستا عشایر آذری و تالشی مشارکت و همزیستی دارند . درزا چول در اکثر اوقات لکه هایی از برف را زینت قله های خود قرار داده است .
در شمال شرق درازا چول و در خارج از مسیر پیاده روی ، روستای عناف قرار گرفته که از شکل چادرهایشان معلوم است که اینجا محل سکونت دامداران تالشی است . به این سیاه چادر ها که از پشم بز بافته شده اند “پوری” می گویند . برای ساخت اسکلت پوری نیز از سرشاخه های درخت بعنوان کمان استفاده می کنند ولی شکل آن تقریباً بیضوی است .
پس از عبور از درازاچول به روستای کوچکی بنام ” زقادابر” که محل سکونت دامداران هره دشتی است می رسیم . این روستای عشایر نشین در سمت شمال مسیر پیاده روی قرار میگیرد . اینجا درّه بسیار سر سبزی است که در طول تابستان بدلیل وجود چشمه های زیاد و رطوبت کافی سر سبزی خود را از دست نمی دهد و دامداران به اندازه کافی از این نعمت الهی بهره می برند .
چمچمی نام روستای عشایر نشین دیگری است که در سمت جنوب مسیر پیاده روی قرار می گیرد و به دلیل وجود چشمه های پُر آب و عبور شاخه ای از رودخانه لیسار که منبع اصلی آبشار ورزان نیز می باشد از چمنزارها و دشتهای پر گل بیشتری برخوردار است . البته شکوفایی گلزارهای این منطقه به دلیل خنکی هوا حدودآً یک ماه دیرتر از گلزارهای حومه سوباتان صورت می گیرد .
ساری بولاغ نام منطقه بعدی این مسیر است و بیشتر دامداران تالشی بطور پراکنده در اطراف این منطقه ساکنند . ساری بولاغ به معنی چشمه زرد ، نام چشمه ای است در این منطقه که در وسط راه عبوری گردشگران قرار گرفته و خاک اطراف این چشمه زرد رنگ است . این چشمه آب خنک و گوارایی دارد و گردشگران علاوه بر نوش جان کردن از آب آن قمقمه های خود را نیز پر می کنند .
ساری بولاغ حالت مرکزیت این منطقه را داشته بطوری که سالها پیش مسجدی در این منطقه دایر بوده که امروزه تکه هایی فرسوده از در و پیکر و چوبهای ساختمان آن در محل مسجد باقی است . شاید گذشت زمان و مصادف شدن ماه محرم با تابستان و بهار بار دیگر موجب بازسازی این مسجد شود .
وجود گورهای متعلق به هزاره قبل از میلاد بیانگر قدمت تاریخی این منطقه است . ولی افسوس که میراث فرهنگی کشور کاوشی علمی در این منطقه انجام نمی دهد که این گمانه زنیها به واقعیت تبدیل شود .
البته گاهی هم به چشم می خورد که تجاوزگران به حریم میراث فرهنگی این مرز و بوم ، ناجوانمردانه تاریخ و تمدن ما را به یغما می برند و باز هم حرکتی از سوی مسئولین مربوطه انجام نمی شود .
قارا بولاغ نام محل بعدی این مسیر زیبای پیاده روی است . چشمه قارا بولاغ منبع اصلی تامین آب آشامیدنی سوباتان است این روستای کوچک عشایری در سمت جنوب مسیر پیاده روی قرار گرفته است.
آخرین محلی که فقط یک چادر و یک خانواده در آن ساکن است محله ” محمدعزیز یوردی” می باشد . این محل منطقه سرسبز وسیعی است که مشرف بر روستاهای گزنه هونی – بیده پشت و هونی یش از توابع سوباتان می باشد .
با گذر از این محل به سوباتان می رسیم .
19 کیلومتر پیاده روی هم کار آسانی نیست و گاهی گردشگران کم تجربه و خسته اینگونه خود را به مقصد(سوباتان ) می رسانند.
گروه هایی که تمایل به برنامه ریزی برای پیاده روی در این مسیر را دارند می توانند جهت اجرای برنامه خود از ما کمک بگیرند . ما در زمینه تعیین راهنما برای مسیر – تامین وسیله نقلیه برای حمل بار- رزرو ویلا جهت اسکان در سوباتان – تهیه غذا – وسیله نقلیه جهت عزیمت به تالش و رزرو هتل در تالش و …. در خدمت خواهیم بود .
تلفن تماس : 09111835091