قوم بزرگ تالش با هزاران سال تاریخ و تمدن درخشان در گستره ای به بزرگی حاشیه رود کورای آذربایجان شوروی تا رودخانه سفید رود گیلان در امتداد سلسله جبال البرز دیرینه درخشانی دارند و در تاریخ تمدن ایران عزیز برگهای زرینی را بخود اخصاص داده است.

زبان این قوم تالشی بوده و بعنوان یک گویش مستقل با ریشه فارسی اصیل ایرانی تاکنون حفظ شده است.

این گویش کهن در مناطق گوناگون دارای تفاوتها و لهجه های مختلفی بوده و اختلاف کمی با گویش مناطق مختلف دارد.

در این میان زبان ساکنان بومی سوباتان نیز تالشی بوده و در طول اعصار و قرون مختلف بومیان زبان سنتی و مادری خود را حفظ نموده اند.

به همین دلیل نام اکثر مکانها و محلها و چشمه ها و راهها و غیره نیز بزبان تالشی بوده که در اینجا به تعدادی از این نام جاها اشاره میکنم:

سووتون= محل رویش گلپر

گزنه هونی = چشمه گزنه

بیده پشت = کوه بدون درخت

خشکه دره = دره خشک

هونی یش =

ونه پشته = کوه پوشیده از درخت ون

سو کدی (سوک هاندی) = محل آواز خوانی قرقاولها

آلوشا تک = قله کوه پوشیده از درخت آلوش (راش)

آلوشا چول = دره پوشیده از درختان آلوش

ورازان (وَر وَزَن)  = آبشار با آب زیاد

وَزَن بِِن = منطقه پایین آبشار

وَزَن سر = منطقه بالای آبشار

شته ژی = کوه کج

سله مر =

کله مر = روستای بزرگ

کنز =

وزا چول = دره درختان گردو

جهنمه رو = دره و راه جهنم

تیفیه ژی (تیفیجه) = کوه پوشیده از درختان تیفی

چولا چولا هونی = چشمه ای در منطقه چاله چاله

زرده هونی =چشمه زرد

سیو هونی =  چشمه سیاه

سرد اوبا هونی = چشمه آب سرد

لوری چول = چاله ای بشکل لار

چم چمی = منطقه ای پیچ در پیچ

زقادابر =

عناف =

درازا چول = دره دراز و هموار

البته نا گفته نماند که در قرون معاصر مراودات زیادی بین اهالی استان اردبیل کنونی به دلیل مجاورت و هم مرزی بین تالش بزرگ و این منطقه ایجاد شده و به دلیل سردی هوا خصوصا در نیمه دوم سال و ملایم بودن آب و هوای منطقه خزری مهاجرتهای زیادی به تالش صورت گرفته و از طرفی گماشته شدن حاکمان مختلف در دوره قاجار و صفویه در بلاد تالش زبان ترکی نفوذ شایان توجهی در تالش و میان تالش زبانان داشته است و لذا بعضی از محلها و مکانها بزبان ترکی نامگذاری شده که سوباتان نیز از این قاعده مستثنی نبوده.

در این بخش به تعدادی از نام جاهای ترکی سوباتان نیز اشاره می نمایم :

سوباتان = محل فرو رفتن آب

هاچا داش = سنگ دو شاخه

میجمع داش = سنگ بشکل سینی و میجمع

آلچالق = جنگل پوشیده از درختان آلوچه

آق دوش = سینه کوه سفید

قوری دره = دره خشک

قارا بولاق = چشمه سیاه

ساری بولاق = چشمه زرد